Pies  o szlachetnym wyrazie, sylwetką przypominający silnego konia myśliwskiego - huntera. Harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany. Maści czarnej z podpalaniem w kolorze dojrzałego kasztana.Tułów powinien być niezbyt ciężki i umiarkowanej długości. Dobrze rozwinięta, głęboka klatka piersiowa i umięśnienie czyni z niego bardzo wytrzymałego psa. Jest zdolny do pracy nawet w bardzo trudnym terenie, mimo iż jest najwolniejszy z pośród seterów. Inteligentny, pojętny, pełen godności. Śmiały, towarzyski, o usposobieniu przyjaznym i zrównoważonym,  stosunkowo późno dojrzewa.

Gordon aport bażantGordon jest psem jednego pana, bardzo przywiązuje się do właściciela. jest to przywiązanie dużo powyżej „średniego".
 
Z pośród wszystkich wyżłów brytyjskich Gordon jest najbardziej wielostronny. Pracuje zarówno dolnym, półgórnym jak i górnym wiatrem,
lubi pracę zarówno w polu jak i w wodzie, z powodzeniem sprawdza się przy odszukiwaniu postrzałków, bardzo chętnie uczy się aportowania. Wymaga łagodnego traktowania. Jest bardzo dobrym tropowcem, ale nie wykazuje cech oznajmiania czy ogłaszania zwierzyny, potrafi pracować w naprawdę trudnym terenie, w lesie nie odchodzi daleko, doskonale zachowuje się pod czas podchodu.
Szata gordona jest dość łatwa w pielęgnacji. Systematyczne, regularne czesanie jest podstawowym zabiegiem, zapobiegającym powstawaniu kołtunów, i usuwającym część martwego włosa. Dobrze jest wyciąć włosy wyrastające między palcami i obciąć włosy na spodzie łapy. Łapa będzie zwarta, nie będą się do niej przyklejały śnieg czy błoto
Gordon seter


Gordon lisHistoria Rasy:
Psy myśliwskie w typie setera znane były już w XVI. Wywodziły się od dużych spanieli, które były układane do wystawiania i przywarowywania.
Największe zasługi w uszlachetnieniu rasy, poprawieniu właściwości łowieckich oraz eksterieru przypisuje się ksieciu Duke of  Gordon, Aleksandrowi IV, (1743-1827)
na jego cześć nazywa się setera szkockiego gordonem, Przez zaledwie 20 lat w  psiarni na zamku Gordon wyselekcjonowano czarne podpalane setery o dużych talentach użytkowych
Książe Gordon skrzyżował setera z owczarkiem szkockim collie, w dzisiejszych gordonach można zauważyć wiele „pozostałości" jak białe plamki na piersi,
zdolność do stróżowania, większe niż u kuzynów przywiązanie do właściciela,
12 lat później lord Rosslyn połączył setera z bloodhoundem, zdolność posługiwania się dolnym wiatrem, mocniejsza, wręcz atletyczna  budowa, mocne , bardziej obwisłe fafle są spuścizną tego połączenia

 

gordon seter

Wzorzec rasy:
SETER SZKOCKI (GORDON)
Standard FCI Nr 6
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego standardu: 14.06.1987 r.
Przeznaczenie: Pies wystawiający
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 – Wyżły
Sekcja 2 – Brytyjskie i Irlandzkie Pointery i Setery
Wymagane Próby Pracy


Wygląd ogólny:
Pies o szlachetnym wyrazie, budowy galopena, sylwetką przypominający Huntera (silnego konia myśliwskiego). Harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany.
Zachowanie i temperament
Inteligentny, pojętny, pełen godności. Śmiały, towarzyski, o usposobieniu przyjaznym i zrównoważonym.

Głowa:
Raczej głęboka niż szeroka. Odległość od guza potylicznego do stopu nieco większa niż od stopu do nozdrzy. W okolicach oczu głowa powinna być sucha.
Mózgowa część czaszki: Czaszka lekko zaokrąglona, najszersza pomiędzy uszami, pojemna, nieco dłuższa niż kufa. Guz potyliczny dobrze zaznaczony.

Stop: Wyraźny.
Twarzowa część czaszki:
Nos: Duży, szeroki, czarny, o szeroko rozwartych nozdrzach.
Kufa: Długa, o prawie równoległych liniach, nie spiczasta ani wąska. Głębokość kufy powinna być nieco mniejsza niż jej długość.

Wargi: Niezbyt obwisłe, wyraźnie zarysowane.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, o idealnym i kompletnym zgryzie nożycowym t.j. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk.

Policzki: Na tyle mało wydatne, aby głowa sprawiała wrażenie suchej.

Oczy: Ani zapadnięte ani zbyt wypukłe, osadzone dostatecznie głęboko pod łukami brwiowymi; o żywym, inteligentnym wyrazie. Powinny być ciemnobrązowe i lśniące.

Uszy: Średniej wielkości, o delikatnej skórze. Osadzone nisko i przylegające do głowy.

Szyja:
Długa, sucha, o eleganckiej linii górnej, bez obwisłego pogardla.

Tułów:
Umiarkowanej długości.
Lędźwie: Szerokie i lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: Głęboka, lecz nie nazbyt szeroka. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko ku tyłowi.

Ogon:
Prosty lub lekko szablasty, nie sięgający poniżej stawu skokowego. Noszony poziomo lub poniżej linii grzbietu. Gruby u nasady i zwężający się stopniowo ku końcowi. Włosy - pióro u nasady ogona powinny być długie, proste i skracające się w kierunku jego końca.

Kończyny:

Kończyny przednie: mocne, o płaskich i prostych kościach.

Łopatki: Długie i ustawione ukośnie, daleko ku tyłowi, szerokie, płaskie, ściśle przylegające. Niepożądane za grube, ograniczające swobodę ruchów. Dobrze ukątowane.

Łokcie: Nisko osadzone pod tułowiem.

Śródręcze: Ustawione pionowo do podłoża.

Kończyny tylne: Od biodra do stawu skokowego długie, szerokie i umięśnione, zaś od stawu skokowego do stopy proste, krótkie i mocne. Miednica prawie pozioma.

Stawy kolanowe: Dobrze kątowane.

Stopy: Owalne, z dobrze wysklepionymi, zwartymi palcami. Pomiędzy palcami obfite owłosienie. Opuszki dobrze rozwinięte, mocne.

Ruch:
Równy, miarowy, płynny i posuwisty, z silną akcją kończyn tylnych.

Szata:

Włos: Na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu powinien być krótki i delikatny. Na pozostałych partiach ciała średniej długości, płasko przylegający, nie kędzierzawy ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste, z tyłu kończyn długie, delikatne i proste. Obfite owłosienie brzucha tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i spodnią stronę szyi. Wszystkie frędzle nie powinny być faliste ani kędzierzawe.

Umaszczenie: Smoliście czarne, lśniące, bez śladu rdzawego nalotu, z podpalaniem koloru dojrzałego kasztana. Dopuszczalne są czarne znaczenia wzdłuż palców i pod żuchwą. Podpalania: dwie wyraźne plamki nad oczami o średnicy nie przekraczającej 2 cm (3/4 ins); na bokach kufy podpalanie tworzy obwódkę otaczającą kufę, niesięgającą jednak wyżej nasady nosa. Podpalania na gardle oraz dwie duże, wyraźnie odcinające się plamy na piersi. Podpalanie na wewnętrznej stronie ud rozciąga się na przednią część kolan i zachodzi na zewnętrzną powierzchnię tylnych kończyn od stawu skokowego do palców. Na kończynach przednich podpalanie sięga do łokci z tyłu i do nadgarstków lub nieco wyżej z przodu. Podpalanie wokół odbytu.
Akceptowane są bardzo małe białe plamki na piersi. Wszelkie inne kolory poza wyżej wymienionymi są niedopuszczalne.
Wzrost

Wysokość w kłębie:
Psy: 66 cm (26 cali), choć przyjmuje się 61-69 centymetrów (24-27 cali)
Suki: 62 cm (24,5 cala), choć przyjmuje się 58-66 centymetrów (23-26 cali)
Masa ciała:
Psy: 29,5 kg (65 lbs)
Suki: 25,5 kg (56 lbs)

Wady:
Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia odchylenia.
Uwaga
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone całkowicie w worku mosznowym.


Hodowla psów pracujących:

Black IVY

Agata Witkowska (+48) 601 832 013 Czeczotki

http://www.blackivy.pl/?kontakt,2



 

Springer spaniel angielskiDo XIX w. nastąpił podział na dwie grupy: cocker spaniele – psy do 25 funtów i springer spaniele – powyżej tej wagi. W 1902 r. brytyjski związek kynologiczny jako pierwszy uznał rasę. W połowie XX w. dał się zauważyć stopniowy podział na linię użytkową i wystawową.

W Polsce jedną z pierwszych osób, które zainteresowały się hodowlą springerów angielskich była księżna Izabella Radziwiłłowa. Po II wojnie światowej ponowne zainteresowanie springerami przypada na lata 60. Dzisiaj w naszym kraju istnieje kilka hodowli tej rasy; część z nich kładzie duży nacisk na podtrzymywanie i utrwalanie ich cech użytkowych.
springer aport z wodySpringera cechuje duża ruchliwość, wesołe, łagodne usposobienie, niezmordowana wytrwałość w okładaniu pola, bobrowaniu w terenach podmokłych i buszowaniu w szuwarach. Świetnie posługuje się dolnym wiatrem, a zwietrzenie zwierzyny okazuje ożywieniem i nadzwyczaj energicznym machaniem ogonem. W myślistwie, po odpowiednim ułożeniu w zakresie
posłuszeństwa, wykorzystywany jest jako płochacz1 i aporter2 drobnej zwierzyny zarówno w suchym polu (na kuropatwy, bażanty, zające), jak i w terenie błotnistym i w wodzie (na kaczki, słonki, bekasy), lub do tropienia postrzelonej zwierzyny grubej.
 
Springer spaniele angielskie to wspaniałe i mądre psy. Posiadają wrodzoną skłonność do pracy. Uczą się szybko i chętnie. Pracy w polu nie ma potrzeby wiele ich uczyć – mają to w genach. Skupić należy się na posłuszeństwie, bo te urokliwe psiaki mają jedną niebezpieczną cechę – urokliwe spojrzenie. Jeśli ulegniemy tym oczom – w polu z naszego psa pożytku mieć nie będziemy.

Jeśli już wyrobimy w sobie odporność na wdzięki springera, musimy pamiętać o podstawowej zasadzie – konsekwencji. Jeśli ustaliliśmy, że pies nie śpi na łóżku, to musimy się tego trzymać (cała rodzina!). Ta sama zasada dotyczy wszystkich komend, które wydajemy psu. Jeśli kazaliśmy mu usiąść, to czekamy aż usiądzie lub mu w tym pomagamy. Springery w „dzieciństwie” często sprawdzają naszą cierpliwość. Musimy się zatem nią wykazać.
Podstawowy apel3 obejmuje przychodzenie na zawołanie (polecamy gwizdek, bardzo przydatny podczas szkolenia i na polowaniu), chodzenie przy nodze oraz takie komendy jak siad i waruj (obie również w wersji na odległość). Docelowo nasz pies powinien chodzić posłusznie przy nodze bez smyczy, a na naszą komendę biec zawsze w kierunku, w którym jest wysyłany. Kiedy osiągnie pożądany dystans z jednej strony polującego powinien zmienić kierunek i biec z powrotem przed myśliwym z wielką werwą i żądzą polowania (prawie tak mechanicznie jak wycieraczki w samochodzie). W polu pracuje w odległości nie większej niż 20 – 25 metrów zawsze utrzymując kontakt wzrokowy z przewodnikiem. Penetruje teren z obu stron i przodu menera4 , nigdy nie przegapiając żadnej zwierzyny. Kiedy natrafi na trop spuszcza głowę i przystawia nos do ziemi jak pies gończy. Wytrwale tropi zwiększając prędkość aż dosięgnie ptaka czy królika. Po akcji ogona można określić, czy zwietrzył zwierzynę, co jednocześnie jest dla myśliwego znakiem, że powinien zwiększyć czujność i pozostać w gotowości do oddania strzału.

springer aport bażantJeśli zwierzyna jest ustrzelona springer zapamiętuje miejsce upadku i na komendę aportuje ją. Jeśli zwierzyna jest tylko zbarczona5 , przystawia nos do miejsca upadku i tropi gorliwie i pośpiesznie, a gdy jej dojdzie, chwyta w pysk w delikatnym uścisku i z radością wraca do swojego przewodnika.
Springer sprawdza się również bardzo dobrze na tropie6 ; pracuje chętnie, dokładnie, w skupieniu. Do tego rodzaju pracy dobrze przygotowywać psa od młodości ćwicząc z nim na ścieżkach tropowych lub włóczkach7 . Mamy wówczas gwarancję, że w przyszłości bezbłędnie doprowadzi nas do strzelonej zwierzyny.
Jeśli w nauce wykorzystamy jego chęć do zabawy, to opanowanie np. aportu8 zajmie nam dosłownie kilka godzin; łącznie z „konkursowym” oddawaniem do ręki z pozycji „siad”. Tylko pamiętajmy o tym, żeby nie męczyć psa – przetrenowanie może go zniechęcić.
Pochodzący z dobrej hodowli, dobrze ułożony i doświadczony springer spaniel angielski to radość dla właściciela. Sprawdzi się nie tylko jako wytrawny pomocnik myśliwego, ale też jako znakomity towarzysz osób preferujących aktywny tryb życia.
springer dzikReasumując zacytujmy słowa wieloletniego hodowcy labradorów, specjalisty w dziedzinie układania psów myśliwskich, Cezarego Marchwickiego:
"W ostatnich latach błyskawiczna karierę wśród polskich myśliwych zrobił niemiecki płochacz myśliwski. […] Ale zajrzyjmy na Wyspy Brytyjskie … Tutaj wkraczamy do prawdziwego eldorado płochaczy. Oczywiście mam na myśli spaniele. Dodam, że wahtellhund nie istniałby dzisiaj, gdyby nie angielski springer spaniel, użyty do regeneracji szperacza niemieckiego. […] Kupując springera stajecie się nabywcą żywego antyku z XIV wieku."

Bibliografia

  1. History of the breed .dostęp: [22.04.2012]. Dostępny w Internecie: http://www.englishspringer.org/breed-history.php
  2. Marchwicki C.: Żywy zabytek. Brać Łowiecka, 2005, nr 4, s. 34-35
  3. Ściesiński K.: Spaniele. Warszawa, 1993, s. 39-43
  4. Smyczyński L.: Psy, rasy i wychowanie. Warszawa, 1970
  5. Gasow J., Roggenkamp E.K.: The new complete - English Springer Spaniel, MACMILLAN, 1994

Opracowanie: Justyna Kamińska i Ewa Dobrzyńska-Lankosz

Objaśnienie oznaczonych pojęć:

  1. płochacz – pies używany do polowania na drobną zwierzynę; jego rola polega na wyszukiwaniu i wypłaszaniu zwierzyny z krzewów i szuwarów oraz aportowaniu jej po strzale.
  2. aporter – pies ułożony i użytkowany do odszukiwania i przynoszenia ubitej lub rannej zwierzyny
  3. apel – wykonywanie przez psa myśliwskiego poleceń za pomocą gwizdka, gestów rąk lub komendę ustną
  4. mener – przewodnik prowadzący psa na próbach lub konkursach pracy psów, w tym również myśliwskich
  5. zbarczenie - trafienie ptaka w skrzydło
  6. trop – ślad zwierza odciśnięty jego kończynami w ziemi lub śniegu
  7. włóczka – sztuczny ślad tworzony przez ciągnięcie po ziemi martwego zwierza: zająca, dzikiego królika, bażanta, kuropatwy, lisa itd.
  8. aport – komenda dla psa: przynieś, podaj; przynoszenie przez psa ubitej lub rannej zwierzyny

 


Kontakt do hodowli springer spanieli po polujących rodzicach Avendesora:

WWW: http://avendesora.republika.pl/

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.   

JUSTYNA KAMIŃSKA & JORDAN WOŹNIAK +48 0/516 700 472 lub +48 0/504 539-540